 |
| ขอบคุณภาพจาก http://grongitum.blogspot.com/2013/07/blog-post_6946.html |
เรือเปล่า (หน้า 197 หนังสือ มนุษย์ที่แท้ มรรควิถีของจางจื้อ แปลโดย ส.ศิวรักษ์)
คนที่ปกครองคน อยู่อย่างสับสน คนที่ถูกปกครอง อยู่อย่างมีทุกข์
ด้วยเหตุฉะนี้ เหยาจึงไม่ประสงค์จะมีอิทธิพลเหนือคนอื่น หรือให้คนอื่นมามีอิทธิพลเหนือตน
วิธีที่จะไปพ้นความสับสนและความพ้นทุกข์ คืออยู่อย่างเต๋า ในดินแดนแห่งความว่างเปล่า
เวลาข้ามแม่น้ำ ถ้าเรือเปล่ามาชนเรือกรรเชียงของใครคนหนึ่ง ถึงจะเป็นคนเจ้าโทสะ เขาก็คงโกรธไม่ได้มาก
แต่ถ้าเห็นคนในเรือนั้น คงต้องตะโกนบอกให้ไปให้พ้น
ถ้าอีกฝ่ายไม่ได้ยิน ก็ต้องตะโกนออกไปอีก และทำเช่นนี้เรื่อยไป จนถึงต้องร้องด่า
ทั้งนี้เพราะมีคนอยู่ในเรือลำนั้นถ้าไม่มีคนอยู่ในเรือ ก็จะไม่ตะโกนและไม่โกรธ
ถ้าทำให้เรือของท่านว่าเปล่าเสียได้ เวลาข้ามโอฆะของโลก ก็จะไม่มีใครขวางกั้นท่าน ไม่มีใครต้องการจะทำร้ายท่าน
ต้นไม้ที่ตรง ย่อมถูกตัดลงก่อน บ่อน้ำที่ใส จะถูกตักไปใช้จนแห้งก่อนบ่ออื่น
ถ้าอยากให้สติปัญญาของท่านวิเศษขึ้น เพื่อเอาชนะคนโง่ หรือปรับปรุงอุปนิสัยใจคอ เพื่อให้เด่นกว่าคนอื่น
แสงจะปรากฎรอบๆ ตัวท่าน ดังท่านได้กลืนกินดวงอาทิตย์และดวงจันทร์เข้าไว้ ท่านจะเลี่ยงความหายนะเสีย หาได้ไม่
ผู้รู้กล่าวว่า คนที่พอใจในตัวเองได้ทำการอันหาค่ามิได้ ความสำเร็จคือจุดเริ่มต้นของความล้มเหลว
ชื่อเสียงคือจุดเริ่มต้นของความเสื่อมเสีย
คนที่ทำตนให้พ้นจากความสำเร็จ จากชื่อเสียง ย่อมลดตนลง ให้หายไปในฝูงชน
เขาย่อมลอยไปโดยไม่มีใครเห็น ดุจเต๋า เขาย่อมเคลื่อนที่ไปดังชีวิตที่แท้ โดยปราศจากชือหรือบ้านเรือน
เขาย่อมเป็นคนง่ายๆ อย่างปราศจากความเด่น
มาจากภายนอกเขาก็คือคนโง่เรานี่เอง
ทุกๆ ก้าว ปราศจากรอยตีน
เขาไร้อำนาจ
ปราศจากผลสำเร็จ ไม่มีชื่อเสียงใดๆ สิ้น
เขาไม่ตัดสินว่าใครดีหรือเลว และก็ไม่มีใครตัดสินเขา
เขาคือมนุษย์ที่เต็มเปี่ยม เรือของเขาว่างเปล่า
พระไพศาลวิสาโล เขียนถึง เรือเปล่า
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น