เกือบหนึ่งปีแล้วที่เดินทางโดยรถไฟ พัฒนาการในการเดินทางมีแค่รับรู้ว่าดีกว่ารถทัวร์ ไม่ต้องนั่งนิ่งเดินไปไหนมาไหนได้ ไม่ต้องระวังเรื่องการขับถ่ายรถไฟเหมือนบ้าน ที่พร้อมจะให้ความสุขได้แม้ยามปวดทุกข์ มีข้อจำกัดและความสะดวกสะบายในแต่ละตู้รถไฟ
ปีกว่ามานี้เห็นชาวฝรั่งเศสมาเมืองไทยเยอะมาก เท่าที่สัมผัสผู้ชายไม่พูดอังกฤษ แต่ผู้หญิงพูดสื่อสารกับเราได้ ในตู้เสบียงคือที่ที่ได้ฝึกการสื่อสารกับต่างชาติต่างเผ่าพันธุ์ บางครั้งเห็นฝรั้งเศสเป็นคนไทยก็มี
มายาบนรถไฟเท่าที่ผมสัมผัสได้นั้นคือมายาเศรษฐกิจ มีเงินจ้างปีศาจโม่แป้งได้ เป็นสุภาษิตจีน ปัจจุบันมีเงินจ้างปีศาจโม่แป้งไม่คุ้มนะครับ แป้งที่โม่ซื้อเอาก็ได้ไม่ต้องจ้างปีศาจ ถ้าจะจ้างปีศาจไปทำอย่างอื่นจะคุ้มกว่า หลายครั้งที่ความเป็นไทยทำให้คนเรากลายเป็นทาส ทาสของความอยากของตน ทาสที่ปลดปล่อยไม่พ้นจากวังวนของความภักดี (แล้วมันจะเกี่ยวข้องกันไหม...เฮ้อ...) ผมเห็นบางครั้งตู้เสบียงเป็นที่สำราญรมย์จากกระแสเงิน วันไหนเขารู้ว่าไม่สั่งอาหาร งานก็กร่อย ไม่มีใครอยากจะบริการ ตู้เสบียงไม่มีดิสโก้เทค
อย่างไรก็ตามผมก็จะเดินทางโดยรถไฟต่อไป
