มนุษย์ดำรงอยู่ด้วยจิตนอบน้อมต่อมนุษย์บนความเชื่อมั่นอย่างเต็มที่ต่อความเป็นมนุษย์
ความเป็นมนุษย์ที่เคารพต่อ ชีวิต ทรัพย์สิน ของรัก ความจริง และความไม่ประมาท
ความเป็นมนุษย์ที่กระทำต่อสิ่งต่างๆ ข้างต้นบนเจตนาละเว้นไม่เบียดเบียนต่อชีวิต ทรัพย์สิน ของรัก ความจริง และความไม่ประมาท
ดังนั้นมนุษย์จึง
นอบน้อมต่อชีวิตด้วยการ รัก เกื้อกูล ไม่ทำร้าย ทำลาย ข่มขู่คุกคาม ทำให้ชีวิตมนุษย์ด้วยกันเกิดความรักไม่ใช่ความกลัว
นอบน้อมต่อทรัพย์สินด้วยการ ทนุถนอม ใช้ประโยชน์ในทรัพย์สินตน ไม่ปล้้นสดมภ์ ไม่แย่งชิง ไม่พราก ไม่ใช้เล่ห์เพทุบายเพื่อให้ได้มา ทำให้เพื่อนมนุษย์เป็นไปด้วยการให้ไม่ใช่อยากได้
นอบน้อมต่อของรักด้วยการ รักษาของรักของตนให้มั่นคง ไม่นำของรักของมนุษย์ด้วยกันมาเป็นของตน ทำให้ความสัมพันธ์ของมนุษย์ด้วยกันเกิดความสมัครสมานสามัคคีไม่ใช่เกลียดชังอาฆาตพยาบาท
นอบน้อมต่อความจริงด้วยการ นำความจริงมาสู่ตน สังคมและประชุมชน ไม่นำความเท็จมาขยาย ทำให้ความคิดของมนุษย์พัฒนาไปสู่ปัญญาไม่ใช่ตกอยู่ในบ่วงและวังวนของความงมงาย
นอบน้อมต่อความไม่ประมาทด้วยการ ระลึกถึงสิ่งที่ทำว่าจะส่งผลต่อผู้กระทำ ไม่ละเลยว่าการกระทำจะไม่ให้ผล ทำให้สังคมมนุษย์ใส่ใจระมัดระวังในสิ่งที่ทำไม่ใช่ทำอย่างไรก็ได้ไม่ต้องรับผลของการทำนั้นมนุษย์ที่นอบน้อมเช่นนี้ ย่อมเว้นจากการทำสิ่งที่เป็นโทษต่อตน ต่อผู้อื่นและต่อสังคม กระทำสิ่งที่เป็นประโยชน์ต่อตน ต่อผู้อื่นและต่อสังคม ในการดั่งนั้นเขาจึงมีจิตที่ผ่องใส
ปราศจากการกล่าวร้ายและการทำร้าย
ด้วยการเคารพในมนุษย์ ปรารถนาของเขามีเพียงการประมาณในการรับประทานอาหารเพื่อดำรงอยู่ มีที่พักผ่อนนั่งนอนอย่างสงัด และดำรงอยู่ด้วยความนอบน้อมต่อมนุษย์
ขอความสงบจงมีในสังคมนี้
ด้วยจิตนอบน้อม
ทิพย์ พัชน์ศรี
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น