วันอังคารที่ 22 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2554

วันฉันไร้ความคิด

... หากวันใด ฉันไร้ ซึ่งความคิด
จะมีมิตร ใดมา พาฉันอยู่
สังขารฉัน นั้นไร้ สติดู
คงพาสู่ สิ่งสรร อันตราย
... ยังคงลม หายใจ ให้ชีวิต
แต่ความคิด ของฉัน นั้นสูญหาย
ไร้ถูกชั่ว ดีงาม ไร้ต้นปลาย
อยู่แค่หาย ใจได้ ไปวันวัน
... สูญสิ่งจำ นำกลับ มาไม่ได้
คนที่อยู่ ยังให้ ความหมายฉัน
คนค้นคน ค้นได้ สิ่งใดกัน
แต่ตัวฉัน ไม่มี ความหมายใด
... ก็ขีวิต เช่นนี้ เป็นเช่นนั้น
มิใช่ฝัน ที่คน จะค้นได้
คนคนหนึ่ง มีที่ จะเป็นไป
ด้วยปัจจัย เจาะจง ตรงต่อกรรม
... กรรมที่ทำ นำสิ่ง ส่งสู่ผล
เหตุที่ดี จึงดล ผลดีนำ
แม้นมีเหตุ ร้ายดี ที่เราทำ
พึงจดจำ ช้าเร็ว ตอบแทนเธอ
... ดีหรือชั่ว ตัวตน บนความคิด
คนมีจิต คิดวัด อยู่เสมอ
สิ่งที่วัด ก็ใช่ จะเลิศเลอ
เมื่อละเมอ แล้วจะรู้ เรื่องอะไร
... ก็บำรุง รักษา กันไปก่อน
ไม่เดือดร้อน เพราะรู้ ซ่อมไม่ได้
รู้ตัวตน บนทาง ที่ทำไป
หวังเพียงให้ คนไม่รู้ อยู่สบาย
... ขอนอบน้อม แด่เธอ ผู้เสียสละ
เธอผู้จะ สละสู้ สู่ความหมาย
เธอผู้อยู่ กับเขา โดยเปล่าดาย
ความจำหาย หากรัก อยู่นิรันดร์

แด่เธอทุกคนที่ดูแลผู้ป่วยไร้ความทรงจำ
โดยไม่คิดอะไร
ด้วยจิตนอบน้อม
ทิพย์ พัชน์ศรี
แต่งจากแรงบันดาลใจ จากรายการ
คนค้นคน : อัลไซเมอร์
วันที่ 15 กุมภาพันธ์ 2554

ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น