วันพฤหัสบดีที่ 3 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2554

มายาคติ

วันเวลาที่ผ่านมา มายาคติครอบงำ ให้น้องตรวจสอบเที่ยวบินเพื่อจะเดินทางไปยังจังหวัดขอนแก่นโดยระบุว่าต้องการไปตอนเย็นประมาณ ๑๘.๐๐ น. เป็นต้นไป น้องบอกไม่มีเที่ยวบินตอนเย็นสำหรับการบินไทย เธอหวังดีหาเที่ยวบินจากสายการบินนกแอร์มาให้ แต่การซื้อบัตรโดยสารโดยวิธีปกติเป็นไปไม่ได้ ผมต้องไปดำเนินการด้วยตัวเอง
ผมไปที่เอเยนต์ที่ออกบัตรโดยสารระบุว่าต้องการไปขอนแก่นโดยนกแอร์ เจ้าหน้าที่บอกว่าไม่มีจังหวัดขอนแก่นมีเพียงสายการบินไทยเท่านนั้น ผมตรวจสอบกลับและพบว่าน้องค้นสายการบินไปจังหวัดอุบลมาให้ ผมหันกลับมาหาเจ้าหน้าที่ที่ออกบัตรและขอโทษเขา แล้วด้วยความยึดติดว่าเที่ยวบินการบินไทยไม่มีไปยังจังหวัดขอนแก่น ผมจึงขอให้เจ้าหน้าที่ออกบัตรโดยสารไปลงยังจังหวัดอุดรแทน (ระยะทางจากจังหวัดอุดรไปยังอำเภออุบลรัตน์มากกว่าจังหวัดขอนแก่นไปยังอำเถออุบลรัตน์ประมาณ ๕๐ กิโลเมตร) หลังจากได้บัตรโดยสารแล้วมีความภาคภูมิใจมากว่าตนเองสามรถแก้ปัญหาได้ แต่เมื่อพบกับเพื่อนทราบว่าเที่ยวบินไปจังหวัดอุบลไม่มี แต่เที่ยวบินไปจังหวัดขอนแก่นมี
ผมพบว่าตอนแรกผมเห็นว่าน้องอยู่ในมายาคติค้นหาเที่ยวบินผิดเพราะเข้าใจว่าผมจะไปจังหวัดอุบลราชธานีซึ่่งมีกำหนดในสัปดาห์ถัดไป แต่ผมยังพบเพิ่มเติมว่าผมก็อยู่ในมายาคติต่อเนื่องเพราะเข้าใจว่าเที่ยวบินไปจังหวัดขอนแก่นไม่มี ผมพยายามแก้ปัญหาโดยไม่ได้มีสติกับความเป็นจริง ไม่หยุดตนเองกลับมาหาข้อมูลปัจจุบันให้รอบคอบ การตัดสินใจจึงไม่สนองต่อความต้องการที่แท้จริง แม้จะผ่านไปได้แต่ทรัพยากรต้องเสียเพิ่มจากความไม่รอบคอบของตน นี่เป็นเรื่องที่เล็กแต่ในบางเรื่องที่ใหญ่ล่ะ มายาคติที่รุนแรงกว่า ไม่อยูกับปัจจุบันย่อมสร้างความเสียหายให้แก่โลกได้เป็นอเนกอนันต์
มายาคติยังไม่หมดแค่นั้น ผมมาจังหวัดขอนแก่นโดยลืมสายสำหรับชาร์ทแบตเตอรีเครื่องคอมพิวเตอร์โน๊ดบุคมาด้วย ย้อนกลับไปคิดถึงตอนจะออกจากห้องขณะเก็บของและจะออกจากห้องพักที่นนทบุรีนั้น มีโทรศัพท์จากหัวหน้ามาแจ้งข่าวสารและมอบหมายงานสำคัญให้ ผมเก็บของทั้งหมดแล้วออกมา แวบแรกมายาคติบอกตนเองว่าเป็นเพราะหัวหน้า แต่เมื่อพิจารณาให้ดีแล้วเป็นเพราะขาดสติและมายาคติที่ว่าเราไม่เคยลืมอะไร เรารอบคอบตลอดมาเป็นกำลังสำคัญให้ขาดการทบทวน
ผมเป็นวิทยากรได้นำเสนอแก่ผู้อื่นอยู่เสมอว่า ก่อนที่เราจะทำอะไร โปรดเว้นวรรค สงบจิต ตั้่งสมาธิ ในชีวิตจริงทำได้เมื่อมีสติกำกับเท่านั้น นับครั้งได้ที่หลุดจากการควบคุม ผมได้แต่พยายาม พยายาม พยายาม ต่อไป ผลของความพยายามนั้นอยู่ที่มายาคติแสดงผลของมันได้น้อยลง
ด้วยจิตนอบน้อม

ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น