ในยามลำบากผมอยู่คนเดียวในห้องเช่าที่นนทบุรีหลังที่ทำงาน เดียวดายว้าวุ่นว้าเหว่ แต่ไม่เหงา โหวงเหวงในความรู้สึก มองไปรอบข้างแล้วนำภาพเก่าๆ ของครอบครัวมาดู
วันนี้แม้อยู่ไกลยังสัมผัสได้ถึง ความรัก ที่มีอยู่ มีความห่วงใยเป็นฐานแห่งความสัมพันธ์
อีก 250 วันฉันจะกลับไปอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตาอีกครั้ง
ระลึกถึงด้วยความนอบน้อมต่อชะตากรรม
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น