ความตายบางครั้งเบาบางดั่งขนนก บางครั้งหนักกว่าขุนเขา
... เมื่อนึกถึงความตายสบายนัก
มันให้หักรักหลงในสงสาร
ขจัดมืดโมหันต์อันธกาล
ให้ห้าวหาญหายสะดุ้งไม่ยุ่งใจ...
(จำเขามา... ไม่ทราบผู้แต่ง ... จำมานานแล้ว)
บางครั้งการระลึกถึงทำให้ เธอ นางฟ้า มีอยู่
วันนี้ วันที่สังขารแปรปรวน ครวญหา เธอ นางฟ้ามาช่วยหลายครั้ง รับรู้ว่าความเจ็บปวดไม่ใช่ควมตาย
เจ็บปวดเป็นระยะมานานหลายปีแล้ว ครั้งแรก กลัว ไป โรงพยาบาล หมอให้ยาแก้ปวด แล้วให้นอนพัก ปวดทั้งคืน กลัว ทำให้ปวดมากไปอีก เช้า อาการปวดหายไป หมอ พยาบาลไม่ได้ช่วยอะไรในขณะที่ปวด เราเจ็บ เราปวด เราเป็นของเราคนเดียว นั่นคือเมื่อ 5-6 ปีที่แล้ว ต่อจากนั้นมาเมื่อเกิดการปวดเหมือนเดิม ก็ตั้งสติ ไม่ไปไหนรับรู้ไม่กลัว แล้วการปวดก็สั้นลง ไม่เป็นทั้งคืน สังเกต และสังเกต เรียนรู้แล้วอยู่กับมัน
มาเป็นพักๆ แล้วหายไป วันนี้ ปวดมากประมาณ 1 ชั่วโมง เรียกหา เธอ นางฟ้าให้มาช่วย ช่วยให้หายปวด แม้ว่าจะไม่ได้พบ แต่ก็ช่วยบรรเทาปวดไปได้ ตั้งสติและหาทางแก้ หายปวดแล้วก็ยังคิดถึง เธอ นางฟ้า ขอบคุณที่ให้ได้ระลึกถึง ขอบคุณที่ เธอ นางฟ้าได้จรรโลงใจให้สู้และอดทนต่อไป
วันหนึ่งในสวรรค์เขาว่ายาวนาน 50 ปีบนโลกมนุษย์ นี้ก็แป๊บเดียวเอง 1 ปีของมนุษย์ ประมาณ ครึ่งชั่วโมงบนสวรรค์ เธอ นางฟ้าคงต้องได้ยินคำครวญของผู้เจ็บปวดเป็นร้อยๆ ครั้งในครึ่งชั่วโมงสวรรค์ ขอโทษที่รบกวน แต่ก็สุขใจที่ได้รบกวน เธอ นางฟ้าบ้าง
ระลึกถึงเธอเสมอ
แต่อิงอร
ด้วยจิตคาระวะ
ตุ๊ดตู่
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น