จักรวาลที่กว้างใหญ่ เราไม่รับรู้ไม่สำนึกความยิ่งใหญ่ของจักรวาล
เราเห็นเพียงแผ่นดินที่เราดำรงอยู่ เราเบียดเบียนแผ่นดินที่เราสัมผัส เราดำรงอยู่อย่างไม่เข้าใจและเบียดเบียน เราไม่สำนึกในสรรพสิ่งที่มอบทุกอย่างให้กับเรา เราทะนงตน หยิ่งยะโส โอหังบังอาจ ไร้ความนอบน้อม
สำนึกในความเล็กได้ถูกบอกเล่าผ่านผู้รู้มากมาย ผ่านศาสดา ผ่านปรากฎการณ์ วัตรปฏิบัติเพื่อให้เราเล็กลง ผู้รู้และศาสดาทั้งหลายพาเราปฏิบัติ
เราไม่ปฏิบัติแต่เรียกร้องหาความรุ่มรวย โดยไม่ได้สำเนียกว่าเรารุ่มรวยได้โดยไม่ต้องเรียกร้อง
มนุษย์ยังคงเสื่อมทรามลง กิเลส ตัณหา ราคะ โทสะ นำพาไป
ขณะเดียวกันสมดุล ทำให้มนุษย์ยังคงพัฒนาเจริญไป ศีล สมาธิ ปัญญา นำพาไป
จักรวาลดำรงอยู่ เราผ่านไป
