...ฟ้ามืดด้วยเมฆดำ ซ้ำพื้นดินก็มืดมน
ทางเดินไม่รู้หน คนจำคลำหนทางเดิน
ขี่ข่มระงมไห้ ไร้ยากแย่อยู่ยับเยิน
อดอยากมากมายเกิน เพลินทุกข์ท่วมทับถมตน
มืดดินและมืดฟ้า พาดาวดับดูเบื้องบน
เม็ดทรายอันกรายกล่น หล่นเกลื่อนตายคล้ายคล้ายกัน
ยึดติดจึงติดยึด อึดใจอัดมัดพัวพัน
เพลิดเพลินดื่มด่ำดัน ฝันพร่ำถึงตรึงพะวง
ชีวิตจิตจืดชืด ยืดอยู่ยาวใช่หดลง
วิญญาที่ปลิดปลง คงรอยไว้ไม่สูญหาย
ออกจากโลกมืดมิด จิตลอยพุ่งสูงสุดสาย
จักรวาลปรากฎกาย หายมืดมัวทั่วทุกกาล
สว่างใสในมืดดำ นำจริงงามดีผสาน
เรียนรู้ทรมาน ผ่านผัสสะละตัณหา
ติดตัดขจัดสิ้น ดินฟ้าไร้ไม่นำพา
ชีวิตเหนือนิทรา หาสุขได้ในทุกข์ทน
ทิพย์ พัชน์ศรี
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น