วันคล้ายวันเกิด

ผมผ่านวันเกิดนานมาแล้ว ๖๓ ปี ใน ธรรมจักรกัปปะวัตนสูตร กล่าวว่าการเกิดเป็นทุกข์ "ชาติปิ ทุกขา"
ผ่านวันคล้ายวันเกิดมา ๖๒ ครั้ง ผมจำครั้งแรกของการเกิดไม่ได้ จำความทุกข์ทั้ง ๕ ของทารกที่เกิด(ปฏิสนธิ)ในครรภ์ไม่ได้ จำลมหายใจแรกของการมีชีิวิตไม่ได้ จำน้ำนมแรกจากอกแม่ไม่ได้ จำสัมผัสหรืออ้อมกอดแรกไม่ได้ ผมจำไม่ได้ทั้งการดำรงอยู่ในครรภ์มารดา และการเกิด
ผมรับรู้ความเจ็บปวดของแม่ได้เมื่อผมโตแล้ว รับรู้มิใช่รู้สึกได้ ความเจ็ปปวดไม่ว่าทางกายหรือทางใจไม่อาจอธิบายเป็นถ้อยคำได้มันอยู่เหนือถ้อยคำ แต่มันรับรู้ได้ผ่านประสบการณ์ของแต่ละคน และแน่นอนมันเป็นสมบัติส่วนตัวอันใครจะเอาไปไม่ได้ ทำแทนกันไม่ได้ ผมรับรู้ผ่านคำบอกถ้อยคำจากภายนอกสร้างการรับรู้ รับรู้ความตั้งใจให้ชีวิตได้อาศัยในชีวิต ให้ได้รับอาหารกายใจผ่านกายใจที่สนิทแนบแน่นกันมานานประมาณ ๙ เดือน ให้เป็นส่วนหนึ่งทั้งเลือดเนื้อจนเกิดมาเป็นชีวิต
ช่วงแรกของชีวิตที่ต้องพึ่งพิงผมไม่มีความทรงจำ แต่รับรู้จากถ้อยคำมนุษย์เราต้องพึ่งพิงกว่าที่จะแข็งแรงและพึ่งพาตัวเองได้ต้องใช้เวลา ผมจำความได้บ้างไม่ได้บ้าง เริ่มมีความทรงจำและมีประสบการณ์ตรงที่สร้างความตระหนักรู้ของการพึ่งพิงได้เมื่อเข้าเรียน
ในสังคมมีการปฏิบัติที่จะต้องให้ความรู้ เรียนรู้ ก่อนเข้าทำงาน ผมได้รับการเรียนก่อนทำงานเมื่ออายุ ๒๒ ปี ได้รับความเมตตาและอดทน เป็นเบื้องต้นให้การรับ  ผมดำรงอยู่จนมีลูกและวัฏฏะจักรก็วนเวียนต่อไป
ผมเห็นลูกหลังการคลอดแล้ว รับรู้ความเจ็บของภรรยาได้จากคำบอก ไม่เคยรู้สึกได้เองสักครั้ง ไม่มีประสบการณ์นั้น รับรู้และตระหนักถึงความตั้งใจให้ชีวิตได้อาศัยในชีวิต ให้อาหารกายใจผ่านกายใจที่สนิทแนบแน่นกัน ให้เป็นส่วนหนึ่งทั้งเลือดเนื้อจนเกิดมาเป็นชีวิตทั้งหมดต้องการความเมตตาและอดทนเป็นฐานของการดำรงอยู่
ผู้ให้ชีวิตให้กำเนิดจึงเป็นผู้กระทำก่อนและผู้ได้รับผู้กำเนิดจึงควรกระทำตาม

วันนี้วันคล้ายวันเกิดแม่ แม่ผู้ล่วงลับไปแล้ว "มรณัมปิ ทุกขัง"
ระลึกพระคุณแม่
ด้วยจิตนอบน้อม