 |
| แม่และผม |
วันเกิดคือ วันที่ แม่เจ็บปวด
แม่ร้าวรวด เรือนกาย หาใดเหมือน
เป็นความจริง สิ่งดีงาม ตามย้ำเตือน
ไม่แชเชือน ทำดี บูชาพระคุณ
ระลึกถึงแม่ในวันเกิดครบรอบ 61 ปี เมื่อแม่ยังแข็งแรงอยู่ทุกปีในวันเกิดของลูกๆ แม่จำได้เสมอ แม่จะทำบุญใส่บาตรในวันเกิดของทุกคนในบ้าน แม่บอกว่าเราต้องทำบุญเราจะได้ไม่ยากไร้ ชาตินี้เรามีความลำบากยากจน แต่ถ้าเราทำบุญไว้มากๆ เราจะไม่ยากจนอีก
แม่เป็นผู้หญิงที่แกร่งและเก่ง ในสายตาของผมเสมอ
ตั้งแต่ผมยังอยู่ในท้อง แม่แยกทางกับพ่อของผม และเลี้ยงผมมาเพียงลำพัง แม่ดูแลทะนุถนอมผมมาและให้การศึกษาผมจนมีอาชีพไม่ขัดสน ผมเรียนจบพร้อมกับบวชเรียนแล้วแม่จึงไม่ค่อยห่วงผมเท่าไร งานของผมส่วนใหญ่ต้องออกต่างจังหวัด เมื่อผมออกจากบ้านไปทำงานครั้่งแรกแม่ให้แหวนนามสกุลผมมาหนึ่งวงเป็นแหวนทองลงยา แม่บอกว่าวันใดที่ไม่ไหวต้องการกลับบ้านไม่ต้องกลัวจะไม่มีเงิน ให้ขายแหวนเสียแล้วกลับมาหาแม่ที่บ้าน
ตอนทำงานอยู่บริษัทเมื่ออายุ 21 ปี ไปทำงานที่จังหวัดอุบลผมปวดฟันมาก ไปหาหมอฟันสมัยก่อนเป็นหมอจีน เขาถอนทั้งที่ปวดฟันนั้นเป็นฟันกรามการถอนทำโดยใช้วิธีทำให้ฟันแตกแล้วดึงออก ผมเจ็บมากเมื่อเสร็จแล้วผมเดินออกมาหาพรรคพวกที่มาส่ง ขณะเดินมานั้นมีรถขนส่งกรุงเทพอุบลผ่านมาแล้วเรียกคน "กรุงเทพครับ เทพครับ เทพ" ผมโดดขึ้นรถและหันมาหาเพื่อนบอกว่า "บอกบริษัทด้วยว่าอีกสองสามวันจะกลับมา ลาป่วยโว้ย" ผมกลับมาหาแม่อยู่กับแม่อ้อนแม่ให้ทำข้าวต้มให้กิน แล้วอีกสองวันผมก็กลับไปทำงาน
ผมกับแม่มีจิตที่สัมพันธ์กัน เรามักจะรู้กันตลอดผมเป็นอะไรแม่รู้หมด พูดโกหกแม่จับได้ทุกครั้งจนแม่บอกว่าไม่ต้องโกหกแม่หรอก ถ้าทำผิดก็ยอมรับโทษไป ผมจำไม่ได้ว่าเลิกโกหกอายุเท่าใด แต่จำได้ว่าผมไม่เคยโกหกแม่อีกเลย และแม่ก็เชื่อผมมาโดยตลอด แม่บอกว่าแม่เลี้ยงของแม่มาแม่รู้ของแม่
เมื่อผมไปบวชที่วัดงิ้วราย อ.นครไชยศรี จ.นครปฐม (สมัยก่อนการคมนาคมไม่สะดวก ไปมาลำบาก ไปโดยรถไฟ รถไฟเกือบทุกขบวนจะจอดสถานีงิ้วรายเพื่อให้คนต่อเรือไปจังหวัดสุพรรณ) ตอนบวชนั้นในพรรษาผมไม่ได้ไปเยี่ยมโยมแม่ แต่โยมแม่ก็มาเยี่ยมบ้างซึ่งผมก็จะรู้ตลอดไม่รู้ว่ารู้ได้อย่างไรว่าวันรุ่งขึ้นโยมแม่จะมาทำบุญพระลูกชาย ในทำนองเดียวกันพออกพรรษาผมก็ได้ไปเยี่ยมโยมแม่และพักค้างแรมที่บ้านโยมแม่บ้าง ทุกครั้งแม่จะรู้ว่าพระลูกชายจะมา จนไปทำงานต่างจังหวัดระยะแรกๆ ยังไม่มีครอบครัวแม่ยังรู้ว่าผมจะกลับมาบ้านทั้งที่ไม่ได้บอกล่วงหน้า(สมัยก่อนการสื่อสารมีเพียงจดหมาย โทรเลข โทรศัพท์แพงมากๆ และไม่เคยได้ใช้)
ในยามคับขันผมจะได้กำลังใจและการแก้ไขจากแม่เสมอ เมื่อปี 2520 ผมโดนขบวนการโจรก่อการร้ายกักตัวไว้ที บันนังสตาร์ ยะลา ตอนไปสำรวจเส้นทางก่อสร้างหมู่บ้านอพยพจากการก่อสร้างเขื่อนบางลาง ผมถูกส่งกลับมาที่กรุงเทพ ผมมาหาแม่ แม่พยายามหาทางให้ผมย้ายกลับมาอยู่กรุงเทพแต่ไม่สำเร็จ ผมกลับไปทำงานที่เขื่อนบางลางโดยมีชายผ้าถุงแม่ติดตัวไว้ป้องกันตัวตลอด แม่บอกว่าแม่จะอยู่คุ้มครองลูกเสมอ ชายผ้าถุงแม่ผมยังเก็บไว้จนถึงทุกวันนี้
ในวันเกิดผมระลึกถึงแม่ แม่จากผมไปในปี 2550 เกือบ 6 ปีแล้ว แม่เคยบอกว่าถ้าแข็งแรงดีจะมาบ้านผมที่ลำปางแต่แม่ก็จากไปก่อน เมื่อตอนเก็บกระดูกแม่ผมได้นำกระดูกแม่ผมมาที่บ้านที่ลำปาง แม่อยู่กับผมประมาณสิบวันผมก็นำกระดูกและอังคารแม่ไปลอยน้ำที่เขื่อนกิ่วลม ให้แม่อยู่กับผมที่ลำปางอย่างชุ่มเย็นเป็นสุข
 |
| อ่างเก็บน้ำเขื่อนกิ่วลม ลำปาง |
ตลอดเวลาที่แม่มีชีวิตอยู่ผมไม่ค่อยได้อยู่ใกล้ชิดคอยปรนนิบัติแม่ แต่ผมตั้งใจไว้เสมอว่าการทำดี เป็นคนดีของแม่จะเป็นการตอบแทนพระคุณที่แม่มีให้เสมอมา รักแม่ครับ
ซาบซึ้งกินใจมากค่ะ อ่านแล้วคิดถึงพระคุณของคุณแม่เช่นกัน แม่สวดมนต์ให้ลูกหลานทุกวัน ทำบุญเผื่อแผ่ตลอด ไปเยี่ยมก็ทำของอร่อยให้ทานเสมอ แถมยังให้เอากลับบ้านด้วย จึงอยากให้คุณแม่มีสุขภาพแข็งแรง อ่านหนังสือได้เหมือนเดิม มีกำลังใจมากขึ้นเพื่ออยู่กับลูกและหลานไปอีกนานๆ
ตอบลบ