วันครู ปี ๒๕๕๓

ด้วยดวงจิตนอบน้อมต่อสรรพสิ่งทั้งมวล
ด้วยความตั้งใจที่แน่วแน่ ด้วยสติ สมาธิเท่าที่มีตามปัญญาที่เป็นไป
ข้าพเจ้าขอคารวะต่อบูรพาจารย์ทั้งมวล เพื่อความเป็นสิริมงคลของโลก และความเกี้อกูลที่หล่อเลี้ยงชีวิตทั้งหมดเสมอมา ด้วยเดชะแห่งความนอบน้อมที่กระทำแล้ว ขอจงเป็นพละ เป็นปัจจัย เกี้อกูลให้โลกนี้เป็นไปอย่างที่มีธรรมเกื้อหนุน สงบ สันติในใจผู้แสวงหา

ผมคิดถึงครูในวันครู ครูคนแรกของผมคือแม่ แม่สอนผมให้มีชีวิตอยู่เพื่อคนอื่น และแม่ก็อยู่เพื่อคนอื่นมาตลอดชีวิต แม่สอนผมจากการกระทำ แม่กระทำให้ผมดูมาตลอดชีวิต ถึงผมจะไม่ใช่คนดีของสังคมตามอุดมคติ แต่ผมก็มีชีวิตอยู่เพื่อคนอื่นมาตลอดชีวิต เดินตามรอยแม่อย่างไม่ลังเล ผมรักและเคารพรวมทั้งทำทุกอย่างได้เพื่อแม่ครับ แม้แม่จะละสังขารไปนานแล้วผมยังเหมือนเดิมครับมีแม่ในกายและใจผมเสมอ

เมื่อสมัยผมยังเด็ก ไม่เป็นคนเรียบร้อยตามที่สังคมคาดหวังและแม่คาดหวัง
ผ่านวัยมาผมยังคงเป็นเหมือนคนเดิม เป็นลูกเด็กเล็กๆ ในสายตาของแม่ เป็นลูกศิษย์ที่เฮี้ยว ไม่มีอนาคตของคุณครู แต่คุณครูทุกคนไม่เคยละความพยายามที่จะถ่ายทอดสิ่งที่ครูมีให้แก่ผม และหวังว่าผมจะเรียนรู้ตามที่ครูทำ ผมซาบซึ้ง และไม่ลืมบุญคุณของคุณครูทั้งหลายเสมอมา

ผมใช้นามในการสื่อ (นามปากกา) ว่า ทิพย์ พัชน์ศรี ก็มีที่มาจากครูของผมครูที่ทำให้ลูกศิษย์เป็นผู้เป็นคนได้ ทำมาหากินได้จนผมจะเกษียณแล้ว(อีกกี่วันดูได้จากด้านข้างครับ)

ทิพย์ มาจากคุณครูพรทิพย์ หวังชนะ คุณครูประจำชั้น มศ.4-5 โรงเรียนโยธินบูรณะ ของผมท่านสอนคณิตสาตร์ หรืออะไรผมก็จำไม่ได้แม่นยำนัก แต่รู้ว่าในตอนที่ผมมีความคิด “กบฏ” ต่ออำนาจของผู้ช่วยอาจารย์ใหญ่ อ.บัญชา ... ผมไม่ยอมเข้าห้องเรียน คุณครูพรทิพย์ ของผมเป็นผู้ทำให้ผมเป็นคนท่านเข้าใจความรู้สึกของเด็กดื้อ และเห็นว่าผมเป็นคน ท่านทำให้ผมเป็นคน วิชาที่ท่านสอนเป็นพื้นฐานของการคิด ท่านสอนให้คิดให้ดี เป็นพื้นฐานให้ผมเป็นคน

พัชน์ มาจากคุณครูพัชนี วงศาโรจน์ คุณครูสอนภาษาอังกฤษของผม ในโรงเรียนโยธินบูรณะเช่นกัน ตั้งแต่ มศ.ต้น ยัน มศ.ปลาย ท่านเป็นครูที่ทำให้ผมไม่ต้องเรียนภาษาอังกฤษในชั้นเรียนอีกเลยเพราะสิ่งที่ท่านสอนคือการเรียนรู้ภาษาอังกฤษจากทุกสิ่งที่อยูรอบตัวของเรา หลังจากเรียนกับท่านแล้วผมไม่เคยสอบภาษาอังกฤษไม่ผ่านเลย นอกจากนั้นผมยังสามารถสนทนากับชาวต่างชาติได้พอสมควร แม้การถกแถลงในเรื่องจริยธรรมซึ่งเป็นอะไรที่เข้าใจยาก แต่ผมก็ทำได้ เป็นพื้นฐานให้ผมได้สัมพันธ์กับสิ่งแวดล้อมได้ แม้ไม่ได้อยู่บนพื้นฐานของภาษาเดียวกัน ท่านสอนให้สื่อสารด้วยใจ

ศรี มาจากคุณครูแจ่มศรี ขันทีวิทย์ คุณครูสอนภาษาไทยของผมในโรงเรียนโยธินบูรณะอีกนั่นแหละ คุณครูสอนให้ผมรักภาษาไทยที่เป็นพื้นฐานของชีวิตที่สัมพันธ์กับอดีต ปัจจุบัน อนาคต และ รากฐานของความเป็นไทยของพวกเราทุกคน คุณครูให้โอกาสผมมากมายผมเป็นคนแต่ฉันท์สดุดีในหนังสือรุ่นของโรงเรียนสองปี ผมแต่ฉันท์จำไม่ได้ว่าเป็นฉันท์แบบใด แต่จำได้ว่าทั้งสองปี ฉันท์ที่ลงนามว่าผมเป็นผู้ประพันธ์นั้น คุณครูเป็นผู้แก้ไข้และแต่งให้ใหม่เกือบทั้งหมด หรือทั้งหมดก็ว่าได้แต่คุณครูคงความหมายที่ผมตั้งใจได้ทั้งหมด ครูสอนให้ผมรู้จักความพยายามและความตั้งใจ

ทิพย์ พัชน์ศรี เป็นนามปากกาที่ใช้มาตลอดสามสิบปีของชีวิต ด้วยความตั้งมั่นว่าภาษาเป็นพื้นฐานของการคิดและการคิดต้องใช้หลักของการคำนวณ ทั้งหมดต้องมีความอดทนพยายามรวมทั้งความตั้งใจเป็นพื้นฐาน ผมเคารพคุณครูทั้งสามครับ

แต่ชีวิตผมไม่ได้มีเพียงคุณครูที่เอ่ยนามมา มีคุณครูอีกมากรอบกายและใจของผม

คุณครูอนุกูล... สอนวิชาเคมี และสอนให้ผมรู้ว่าเมื่อถึงเวลาวิกฤติต้องมีผู้นำ ต้องมีความซื่อสัตย์ กล้าหาญ
คุณครูวนิดา... สอนวิชาเรขาคณิต และสอนให้ผมรู้ว่าการค้นคว้า ความพยายาม และแสดงออก เป็นสิ่งที่ควรทำเป็นสิ่งแรกในสิ่งที่เรามุ่งมั่น

คุณครูประสงค์... เพื่อนที่สอนว่าอย่ามาเก่งกว่า เพราะคนสุภาพเมื่อโกรธย่อมลงไม้ลงมือได้รุนแรง(ครูคนนี้เป็นนายแพทย์ที่มีตำแหน่งสูงด้วย)

คุณครูอีกเยอะแยะที่ไม่ได้เอ่ยนาม

ผมมีครูเยอะแม้เดียวนี้ยังคงมีครูอยู่รอบข้าง ผมเป็นนักเรียนเสมอจึงมีครูอยู่รอบข้าง

ผมเป็นนักเรียนของชีวิต
แม้ชีวิตที่เหลืออยู่ก็ยังจะแสวงหาครูอยูตลอดไป

ด้วยจิตคารวะต่อครูทั้งมวลของโลก

ทิพย์ พัชน์ศรี